« Սեբաստացիներ» մանկական երգչախմբում երգում եմ արդեն 3 տարի։ Հայտնվել եմ այնտեղ շատ պատահական` ընկեր Լիաննայի շնորհիվ։ Երգել սիրել եմ դեռ շատ փոքր հասակից։ Այն իմ կյանքի մի մասն է եղել միշտ, քանի որ իմ բոլոր բարեկամներն էլ երգել սիրում են։ Հորական կողմից պապիկս ինքն էլ երգեր է գրում, իսկ մորական կողմից տատիկս նույնպես երգել է երգչախմբում, իր քույր, եղբայրների հետ նույնիսկ երաժշտական խումբ են ունեցել ու կարողացել են նվագել մի քանի երաժշտական գործիքներ։ Երգչախմբում էլ սկսեցի երգել սիրելու պատճառով, հետո շատ կապվեցի այնտեղ երգողների ու տիկին Մարինեի հետ։ Տիկին Մարինեին ճանաչում եմ դեռ կրտսեր դպրոցում, իմ ամենասիրելի ուսուցիչներից մեկն է։ Երգչախմբում երգելը ինձ շատ է օգնում, այնտեղ երգելով մոռանում եմ առօրյա հոգսերի, խնդիրների մասին։ Տիկին Մարինեն մեզ շատ հմտություններ է սովորեցնում, ոչ միայն երգելու, այլև կյանքի հարցերում։ Իսկ մեր երգչախմբում ամեն մի երգող գիտի, թե ինչու է գալիս երգչախումբ, ինչ պետք է այստեղ անի, ով իր տեղը չի գտնում, շատ արագ հեռանում է այստեղից։ Երգչախմբում սովորել եմ բազմաձայն և մաքուր երգեցողություն, ձեռք եմ բերել շատ ընկերներ։ Մեր երգչախումբը համախմբված է, բոլորս օգնում ենք իրար՝ ինչ հարցով էլ, որ լինի (նույնիսկ երգչախմբից դուրս)։ Վերջերս երգչախմբում երգելու հետ մեկտեղ սկսել եմ երգել նաև «Սեբաստացիներ» վոկալ համույթում։ Այնտեղ ավելի շատ հմտություններ եմ ձեռք բերում, սակայն, միևնույնն է, երգչախումբը լքելու մտադրություն չունեմ…
Աղբյուրը՝ Շուշան Ադամյանի բլոգ
Դեռ մանկուց ոչինչ չեմ սիրել անել, իսկ ինչ-որ բան անելուց շատ շուտ հոգնել եմ: Այդպես ինձ փորձեցի շատ բնագավառներում: Երգում ինձ չէի փորձել, բայց միշտ սիրել եմ երգել: Առաջին անգամ երգեցի Անի Նավասարդյանի մոտ, որպեսզի դառնամ «Խազ»՝ «Սեբաստացի Խազ»: Իսկ հետո որոշեցի միանալ տիկին Մարինեի մանկապատանեկան երգչախմբին, հետո` Նելլի Փիլոյանի «Անլուրջ» երգչախմբին: Այսքան երգչախմբերում երգելուց հետո երբեմն մտածում եմ, իսկ ինչո՞ւ եմ երգում…:
